What can you see?

'I can see....an elephant!!' 'Eh, no, that's a gorilla. Go-ril-la. A big angry monkey (teacher slaat op haar borst ter illustratie, klas doet vrolijk na). In een andere les: teacher tekent een koffer op het bord en vult die gedurende de les met dingen die je mee op reis neemt. Vervolgens doen we het spel 'Ik ga op reis en neem mee...'. Heel simpel; je zegt 'I'm going on holiday and I bring with me...' en noemt een reisartikel. De volgende persoon moet dat onthouden en een ander artikel toevoegen. Ervaring leert dat het spel eerst minsten twee keer voor de klas gedemonstreerd moet worden voordat er een kleine kans is dat de koters het begrijpen. Aldus roep ik drie kleuters naar voren en wijs naar de zin op het bord en zeg hem voor. Nu jij. Leeg gestaar. Nog een keer de uitleg. Nu jij. Leeg gestaar. Ondertussen heb ik al minstens twee milimeter kies weggeknarst en heb ik zin om in het gezicht van het kind te roepen 'I GO ON F&&%^%^G HOLIDAY!!!'. Juist. Uiteraard houdt ik me aan mijn motto dat ik hier in China tijdens frustrerende situaties gebruik: smile and wave! Dus ik smile en wuif haar terug naar haar stoel. Het moge in ieder geval duidelijk zijn dat na vijf weken Engelengeduld ten toon gesteld te hebben, het Engelen-gedeelte nu een beetje op begint te raken. Dat heeft er onder andere mee te maken dat ik na twee lessen niet meer zo interessant ben voor de leerlingen. Voor de meesten betekent mijn les lekker een half uur keten zonder consequenties. Ja, soms slaat dat mens voor het bord een liniaal op het bureau en luisteren we even, maar dan begint ze weer over 'turn left of turn right' te raaskallen en kunnen we weer lekker verder vliegtuigjes gooien. Tja, soms word ik daar dus behoorlijk desperaat van. Het grootste probleem is dat ik geen Chinees spreek...en de helft van de klas maar 20% begrijpt van de simpele zinnen die ik uitspreek. Dus als ik tegen een van de stouterds achterin de klas roep: turn around! Now! hebben ze dat niet eens door. Na 10 minuten 'Hey, in the back! You there! Hey!! Listen!! tegen een omgedraaide rug te hebben geroepen blijkt de snelste methode toch ernaar toe lopen om de beste knul (het zijn heel vaak de knullen) aan zijn prachtige joggingpak van een schooluniform in de juiste positie te manouvreren (zodat hij zich daarna weer om kan draaien). Nou goed, dat werkt dus ook niet in een klas waar er minimaal constant 6 mensen omgedraaid zitten en mijn uitleg onhoorbaar maken voor de rest die vervolgens ook maar wat gaan klooien. Ik kan nog wel even doorgaan met deze klaagzang over de hardships of a teachers life, maar ik denk dat het zo ook wel duidelijk is. Heel soms heb ik wonderbaarlijk een les waar het stil is en ze daarom ook snappen waar ik het over heb en ze uiteindelijk ook helemaal mee doen met mijn supertoffe spelletjes...dat geeft weer een beetje hoop voor de volgende dag.

Afgezien van het teachen is Shenyang nog helemaal in zwang :). De groooote straten met het vele verkeer en de kantoren en flatgebouwen met wonderlijke verlichting staan er nog allemaal. En ons appartement ligt nog steeds heel erg in het centrum en de scholen zijn nog steeds heel dichtbij. Na 5 weken met koude wind en het kwik in de min, is na een aantal fikse regenbuien eindelijk de lente in aantocht. Afgelopen week was er zelfs een speciale vlag-hijs ceremonie op de scholen ter ere hiervan. Alles inclusief speech, volkslied en marcherende kindjes. Dat marcheren is overigens niets nieuws voor hen, dat doen ze elke dag minstens vier keer na elke pauze. Op gezette tijden klinkt er een semi-trompet geluid door de luidsprekers en binnen de minuut haasten de mini's zich naar de rij waarin hun klas verzamelt op het schoolplein. De klassenleider staat vooraan met een bord waarop de naam van de klas gedrukt staat, en vervolgens marcheren de klassen in de juiste volgorde in de maat terug naar binnen. Altijd leuk om te zien.

Daarnaast hebben Diana en ik sinds een week twee nieuwe (tweedehands) fietsen. Gekocht op een echte zwarte markt. Onze Chinese vriendin Helena en haar man wilden met ons wel op zoek naar een tweedehands mfietsenshop. Nadat mijn gloednieuwe na een dag of 6 gejat was, had ik niet echt zin om weer een nieuwe te kopen. Nou, het was een zoektocht hoor. na drie keer vragen kwamen we in een of andere verlaten suburb terecht waar iemand ons wist te vertellen dat de fietsen 'markt' verplaatst was naar een straatje verderop aangezien de politie ze achterna zat. En inderdaad, in een straat uit het zicht stonden daar ineens een man of 30 allemaal met een fiets aan de hand. Spiksplinternieuwe (overduidelijk gejat, helaas niet de mijne), barrels, em metalen roestbuizen met rubber eraan (ehm, fiets dus), iedereen wilde ons het zijne aansmeren. Terwijl ik mijn geweten even knock-out sloeg, vond ik tussen alle mini frames een fiets waarbij mijn knieen nog onder mijn kaken bleven als ik trapte, dus gekocht! Diana is ongeveer een kop kleiner dan ik dus die had wat meer keus, alleen slechts een half uur fietservaring in haar hele leven, dus de terugweg was langzaam en pijnlijk (voor Diana: 'Look, I can turn! ...BENG...auuwww'). Inmiddels gaat het fietsen haar beter af maar toen we gisteren naar het park fietsten ramde ze onderweg een geparkeerde BMW en vervormde daarmee het frame van de nummerplaat. Nadat ik achter me iets hoorde van 'Barbaaraaa, I wrecked a car..!' besloot ze er in paniek maar snel van door te gaan. Maar de Chinese eigenares had dat in de gaten dus kwam achter haar aan gesneld, dus wij terug (wat ik sowieso wel had gedaan, tis een beetje lullig namelijk). Er was uiteindelijk niets aan de hand dus na veel dui bu chi's (sorry) konden we weer verder naar het park waar we de rest zouden ontmoeten voor een picknick en een potje badminton! Dit weekend kwam er een homie van de cursus in Beijing ons opzoeken en dat was erg gezellig.

Om deze lange update af te sluiten nog kort iets over onze babies. En daarmee bedoel ik onze wortel etende, overal schijtende en piesende harige babies. Die kaninchen dus. De mijne begint al behoorlijk te groeien en racet vrolijk door de huiskamer. Die van D ziet er gezelliger uit (mijne is albino) maar is veel te schattig en saai. Ik noem hem altijd 'depressed' om D op de kast te krijgen. Ik wilde de mijne laatst knus op de schoot houden en toen wilde hij ineens knus naar mijn decollete klimmen om daar eens knus een enorme rivier te piesen. Dank u, Bunnyman (zo heb ik hem gedoopt). Maar ach, als ze dan weer eens zichzelf gaan wassen, wat er zo lievig uit ziet met die pootjes, vergeef ik ze het wel weer.

Nou, nu moet ik maar eens naar huis want om 4 uur hebben we een afspraak voor het geven van privelessen voor een aardig zakcentje, nice!

Menschen, het gaat u allen goed hoop ik. Auf wiedersehen!