Een langggge update

Hallo allen! Allereerst my sincere apologies aan iedereen die ik verwaarloosd heb, en dat is zo’n beetje iedereen. Onthoud: als het lijkt alsof ik gestorven, begraven onder de grond lig, wil niet zeggen dat ik niet aan jullie denk. Voordat ik begin met het maken van een lange reeks beloften over hoeveel mails ik wel niet ga sturen in de komende 24 uur, zal ik eerst mijn verhaal maar eens vertellen.

Even graven hoor, het is al weer zo lang geleden en er is zoveel gebeurd. Het lesgeven kabbelt voort. Er zijn lessen waarin de kiddies zowaar luisteren en ik de soepele joker uit kan hangen en ze nog iets bijbreng ook.. Ik merk dat na drie maanden de klassen nu wel aan mij gewend zijn geraakt en ik begin zelfs klassen te herkennen in de zin van ‘ohja, dit is die met dat engeltje achterin, of die met die twee schreeuwlelijkerds’. Maar toch is het bijna onmogelijk om een band op te bouwen met een klas als je ze maar eens in de twee weken 40 minuten ziet, en dat is jammer. Desalniettemin is het nooit saai met drie scholen. Ik vermaak mij het meest op de Middleschool, simpelweg omdat de leerlingen ouder zijn en je er zelfs een beetje mee kan communiceren. En grapjes komen beter aan. Soms krijg je er zelfs een teruggegooid, zoals het ene meisje dat mij met een zucht hoofdschuddend vertelde: ‘teacher, his brain is like noodles’, nadat ik de beste naast haar knul een simpele vraag had gesteld. Maar toch moet ik mij inhouden met grapjes maken want vaak ontgaat het de klas toch waar ik het over heb en hetgeen dan rest is een in zichzelf gniffelende teacher met een rare tekening op het bord.
Maar natuurljk is het niet allemaal fun and games. Ik heb ook klassen waar niks meet te beginnen valt. Daar zit in elke hoek van de klas wel een little sh*t die breeduit met de buurman zit te kletsen of een arsenaal aan gooi materiaal aan het verzamelen is. Ik heb ontdekt dat de meiden er ook wat van kunnen, ze verbergen het alleen beter. Nou goed, tijdens die lessen lijk ik wel op een politiechef die voor de marathon traint; al rennend en dreigend beweeg ik mij de 40 minuten lang door het lokaal. En daar is dus geen biet aan, en bovendien ben ik niet de beste in angstaanjagend kwaad worden; zodra ik kwaad wordt moet ik eigenlijk meteen om mezelf lachen, wat dus niet het gewenste effect heeft. Ach, galgje met de paar geinteresseerden vooraan is dan de beste oplossing.

Ondertussen bereid de school zich voor op haar 50 jarige jubileum, en dat wordt groots aangepakt. Al weken lang zijn de leerlingen druk in de weer met allerlei hoepels, pakjes en weet ik het. Elke pauze klinkt er wel een of ander deuntje door de luidsprekers en staan er op het schoolplein grote groepen kiddo’s allerlei formaties en dansjes te oefenen. Mijn grade 5 leerlingen worden zelfs geforceerd met elkaar te walsen. Dar ziet er wel indrukwekkend uit: een paar honderd leerlingen zij aan zij in circles gedeesd aan de swing. Als ik vervolgens vraag ‘Did you like the dancing?’, krijg ik een volmondig ‘Noooo!’ te horen. Maar dat ligt naar mijn idee vooral aan het feit dat de paren jongen-meisje moeten zijn. Hihihi, dansen met een jongen. Ieeh, meisjes!

De vrije tijd wordt ook goed besteed. Geloof het of niet, maar karaoke is zelfs LEUK! Vanaf het begin dat ik in China zat heb ik het geprobeerd te ontwijken. Komaan, zingen terwijl dat glas doet breken met een paar lamme vrienden en cheesy songs, laat dat liever aan de Japanners over. Maar ja, als je met wat Chinese gasten aan de praat raakt in de bar, en zij bieden aan je ergens naatoe te nemen, dan ‘ach, waarom niet, sure’. Vervolgens is dat uiteraard een karaoke tent dus ja, nu moet je wel. Bedenk wel dat karaoke hier andere koek is dan jullie waarschijnlijk in gedachte hebben. In China is het serieuze business. Op elke hoek van de straat flikkert wel een neonlicht met KTV (karaoke TV). En inplaats van jammere bars met sneue mensen zijn het chique tenten met veel personeel en alleen maar privekamers, gemeubileerd met zachte banken, glimmende tafels en sfeerlicht. Helemaal niet slecht. En er wordt ook serieus gezongen. Het liefst zo cheesy mogelijk, dat wel. Westlife doet het goed, en ook steentijd spul zoals The Carpenters is geliefd. Maar elk nadeel heb z’n voordeel; iedereen kan de liedjes wel uit volle borst meezingen. En wat fijn is, is dat de meeste Chinezen ook echt kunnen zingen. Die twee gasten uit de bar zongen waarempel zuiver en het klonk zelfs aangenaam. En daarna zijn we nog eens met mijn Chinese schoolbuddy, Ryan, gaan zingen en tjeemp, die was zelfs GOED. Voordat ik het wist stond ik met belachelijk veel zelfvertrouwen Country Roads te bleren. Lachen man.

KTV is dan ook zo’n beetje het enige vermaak waarin de Chinezen zich af en toe in verliezen. Het heeft ons enige tijd verbaasd, maar ze doen gewoon erg weinig in de vrije tijd. Allereerst omdat de meesten die niet veel hebben. Chinezen werken hard. Het begint al op 4 jarige leeftijd; fulltime in de kindergarten met Engelse les (nu heb ik het wel over de iets meer gegoede Chinezen). Vervolgens op de basisschool les vanaf 8 uur in de ochtend tot 4 uur in de middag. Vanaf de Middleschool wordt er nog een schepje bovenop gedaan en gaan de lessen door tot 5 uur ‘s middags. De stakkers in grade 9 zwoegen zelfs door tot 9 uur ‘s avonds (ach god, arme zielen) omdat de volgende stap Highschool is en daar moeten natuurlijk examens voor worden afgelegd. En dat gaat zo door totdat ze 19 zijn en dan is er eindelijk wat ‘rust’ als ze naar de universiteit gaan. Serieus, een leven als een Chinese jongere is niet altijd een pretje. En dat vinden de meesten zelf ook, inclusief het merendeel van de ouders dat ik heb gesproken. Er is simpelweg geen tijd om te spelen. Want rara, in het weekend is het tijd voor: extra lessons! Om 7 uur het nest uit en op naar Engelse les of een ander vak. Erg populair in het Chinese lesrooster is wiskunde. In mijn lessen zitten ze altijd wiskunde huiswerk te maken (er zijn er altijd wel een paar van de 50 met iets anders bezig), en als ik een beetje door de gangen wandel zie ik de meest ingewikkelde formules en rare driehoeken op het bord. Men, ik moet meteen hard slikken en er ontstaat zweet op mijn voorhoofd, telkens weer sla ik mijn handen ineen bij de gedachte dat mij dat besaard is gebleven.

Het komt erop neer dat de kinders weinig anders doen dan naar school gaan. Dat krijg je met meer dan een miljard mensen: competitie. Die competitie zorgt er ook vaak voor de de ouders zich zorgen maken om hun enkele kroost en graag inspraak hebben in de toekomstige carriere keuze van hun kind. Dit heeft tot gevolg dat de ouders het kind vaak in de richting van de inkomstzekere baan zoals leraar of politieagent duwen. Want ja, als de ouders straks oud zijn, moet er toch iemand zijn die de boodschappen voor hen kan doen. Met als gevolg dat niet ieder even gelukkig is met zijn baan. Het enige wat Ryan doet tijdens de vele tussenuren is studeren voor een English Language test die hij moet afleggen om voor een studie in het buitenland te kunnen solliciteren. Welke studie maakt hem niet uit, als het maar in het buitenland is. Zijn toekomst droom is een rustig leventje op het Ierse platteland, haha. In ieder geval ziet hij zijn leven als eeuwige basischool leraar somber in (over de students: ‘They hate me’).
Hetzelfde geldt voor Wang, een van de gasten uit de bar die inmiddels een vriend is geworden en politieagent is. Hij is werkelijk altijd aan het werk. Soms nachten lang en altijd wel een dag in het weekend. En hij vindt er geen reet aan: ‘I hate my boring, busy job’ (hij werkt op de administratie). Maar ja, het betaald wel goed. Op 25 jarige leeftijd heeft hij wel een dikke, vette, glimmende jeep onder zijn kont. Het mooie is, dat zijn droombaan leraar is. Afgelopen weekend hadden Diana en ik een feestje in ons appartement georganiseerd en onder andere Ryan en Wang uitgenodigd. Het was zo leuk om te zien dat het tussen hen en de andere jongens goed klikte. Ons feestje was sowieso erg geslaagd. We hadden ere en thema feest van gemaakt, en het thema kwam er op neer dat je funkeeeh, weird, retarded gekleed moest. Ik vond mijn outfit aardig geslaagd met nepwimpers en nagels, een ware pruik met lag bruin krullend haar, en jawel, een jurk. Ha, wie had dat gedacht. Maar het allermooiste was onze dans. Diana en ik hadden een korte act ingestudeerd op het wanky liedje van Crowded House: Our House, je ken t wel. Dus wij stonden daar als een paar retards op onzichtbare trompetten te blazen, en het was een goot success. Een Nederlandse dude die hier ook teacht kreeg zelfs de hele meute aan het jumpstylen haha.
Maar wat betreft de vrijetijdsbesteding van onze Chinese leeftijdsgenoten, hebben we niet meer ontdekt dan dat ze thuis op de bank hangen, gaan shoppen en zo nu en dan naar KTV. Of ze gaan ‘uit eten’ naar KFC of MacDonalds. Echt, dat zijn hier de meest populaire ‘restaurants’….
Thuis is overigens bij pa en ma thuis, want de familie is hier tot noch toe de hoeksteen van de samenleving. Het is meer dan normaal dat werkende jongeren van een jaar of 26 bij de ouders inwonen, totdat ze gaan trouwen natuurlijk.

Achjee, het is en heel verhaal geworden, ik heb zojuist even lunchpauze gehad en een aflevering Ally McBeal gekeken, onze nieuwste verslaving. Zometeen drie lessen Middleschool voor de boeg. Thema; familie

Inmiddels is toch het einde van mijn teaching tijd ook een beetje in zicht. Ik zit nu in week 12; nog maar 5 weken te gaan.De tijd vliegt. Ohja, ik ben nog vergeten te vertellen over onze mei vakantie in Huanren. Een kleine stad in bergachtig gebied, bekend om de berg van ‘de vijf schoonheden’. Ik, Diana en Olav, een Noorse jongen, hadden zin om in de vakantie eens de stad uit te gaan. We hadden vanaf donderdag vakantie, maar dat betekende wel dat we zondag moesten werken (het blijft China). Dus dag 1 hebben we 8 uur in de bus gezeten. Het plan was om te gaan kamperen in de wildernis, maar ter plekke aangekomen zagen de wolkjes er toch niet heel erg uit alsof ze open stonden voor sociaal contact dus hebben we gewoon maar een hotelkamer voor ons drieen genomen. Daar hebben we lekker rondgehangen en lompe spelletjes gedaan zoals dodgeball met sokken en weet ik het allemaal wat voor meligs. Dag twee nog een bergje meegepakt, sehr schon, en toen was het op dag drie alweer tijd om te vertrekken. Maar we hebben gelachen!

Goed, er valt uiteraard nog veel meer te vrtellen maar omdat ik vermoed dat 75% van de lezers halverwege toch al is afgehaakt hou ik het hier maar bij. Ohja, de aardbeving. Het is hier 24-7 op de televisie, jammer dat ik het niet kan verstaan, maar de beelden spreken woorden. Afgelopen week hadden we drie minuten stilte in het hele land, inclusief in de school. Misschien ga ik deze zomer naar de getroffen provincie, eens kijken of ik van nut kan zijn.

Dudes, ik hoop dat Nederland wat spanning biedt. Zoals ik al zei; gij zijt in mijne gedachten!
Vele plezier daar ins Kickerlande!

Xxxxx B