Het kind, de tas en de tolk

Er was eens een kind. En dat kind was ziek. In het vliegtuig, mijn vliegtuig, dus dankzij het heen en weer getaxie tussen de landingsbaan en de terminal loopt het vliegtuig daardoor een dik uur vertraging op. Ik kan er niet zo mee zitten want ik heb mijn drug aan boord, geserveerd op een schermpje voor mijn neus. Inderdaad, ik heb 11 uur lang lekker film zitten kijken (hehe) Behalve dan dat halfuurtje dat ik met mijn mond open voor pampus lag. Uiteindelijk komt het er op neer dat ik om half negen 's ochtends in Hongkong aankom en nog 25 minuten heb voor de transfer naar Beijing. Zonder het mannetje wat mij door het enorme doolhof van Hong Kong Airport leidt, had ik dat niet gered. Dat is te zien aan mijn rugzak, want daar stond geen mannetje op te wachten dus bij aankomst is de rugzak dan ook nergens te bespeuren. voor zover dus de link tussen zieke kinderen en vliegtuigen. Maar dan is er het volgende, wat ik zal noemen:

Sunn's Story

Terwijl ik in het vliegtuig een beetje aan het uitzoeken ben hoe ik straks bij het hostel moet komen, raak ik aan de praat met mijn Chinese buurman. Een jongen van iets van 26 die accountancy in Perth blijkt te studeren. Buurman kletst er enthousiast op los en kan voor een Chinees supergoed Engels (hoe goed hij echt Engels kan blijkt later wel als ik door Beijing loop). Hij weet me uit te leggen dat het leven van de gemiddelde Chinese student niet over rozen gaat. De achttien jaar lang dat kindlief vanuit de wieg langs junior high, middlehigh (ofzoiets) en dan een laatste high school kruipt, voelt de arme jongen (of in minder voorkomende gevallen het arme meisje) constante druk om te presteren, presteren en al die toekomstdromen die de ouders vroeger hadden waar te maken. Want onze generatie heeft zoveel meer vrijheid dan toem pa en ma nog in de peopluiers zaten, die vrijheid moet wel optimaal benut worden. Dus 10en halen jij! Want dat geeft de familie aanzien en prestatie heeft alles te maken met het behouden van 'face' (van dus de hele familie). Dus zwoegt kindlief, net zoals iedereen geindoctrineerd met cultuur, 6 dagen lang aan de studie om de familie te pleasen. En als je het dan zo gefixed hebt dat je in het buitebnland mag studeren, moet er in de vrije tijd geld verdiend worden met duffe bijbaantjes. Niks geen parteeh dus, al moet ik zeggen dat Buurman ook wel jaren Number One of the class was. Maar goed, het beeld van stampende Chinese studentjes is dus voor een groot deel te verklaren door cultuur. Niet dat jullie dast nog niet wisten, maar door zo'n verhaal wordt er wel weer even meteen een stempel met TIC op je hoofd geplant. This Is China Baby. Laten we er dan een TICB stempel van maken.

Sunneman (Buurman heet Sunn) blijkt een erg toffe gast want hij moet ook een shuttlebus hebben dus loopt met me mee en als blijkt dat mijn backpack er niet is, sleurt hij mij van loket naar loket tot we bij het juiste Miepie zijn beland, die dus bar weinig Engels spreekt. Sunn zorgt dat alles wat belangrijk is op het formulier staat en met een gerust hart ga ik dan maar zonder bagage naar het hostel. Maar bedankt voor de mooie introductie van China, Buurman!

Beijing

Daar ben ik dan, Beijing. 9000 km van huis en met een zeer rustig en opgewekt gevoel rij ik met beginnende wallen de wereldstad binnen. Volgens de Lonely planet is de stad met al zijn voor-, achter- en na- steden ongeveer net zo groot als Belgie.

Dat is wel een nieuwe regel waard dacht ik zo. De staff bij het hostel spreekt ook zo summier Engels dat ik haar niet duidelijk kan maken dat ik een telefoontje van het vliegveld verwacht en dat ze als het goed is mijn tas komen brengen. Fingers crossed dan maar. Het sneeuwt buiten zowaar, en terwijl de schemer inzet worden de straten steeds gladder. Ben ik even blij met mijn bergschoenen en outdoor jas. Ik besluit op zoek te gaan naar De Verboden Stad want volgens het kaartje in de LP moet die echt niet zo ver weg zijn. Na twee uur ronddolen langs enorme winkelcentra met neonlichten, vierbaanswegen en heel veel kwattende Chinezen heb ik hem nog steeds niet gevonden, en later hoor ik van mijn kamergenoot dat zij dezelfde vergissing had begaan en het doelwit maar liefst 40 minuten lopen is.

Ik ga op zoek naar wat avondeten en eindig met het best als eetbaar identificeerbare, wat neerkomt op een stuk zalfzoet luchtbrood. Ik vind alles best, ik ga morgen wel dim sum, peking eend en de hele riedel zoeken.

Nu is het bijna half elf en ik moet nu echt maar gaan slapen. Misschien nog even een biertje met mijn kamergenoot die wel tof is, verder is het hostel een beetje dood met wat Chinees sprekende Chinezen erin. Morgen verder met het avontuur! Ik had best nog wat daagjes vrij gehad voor het programma begint!

Jeetje ik kan wel l*llen zeg. Ik zal het volgende keer wat bondiger maken, en wellicht wat interessanter, maar he, een nacht overgeslagen he.

Ohja, mijn tas is terug, ode aan China. Dudes, het is hier wel kicken hoor! Ik moet maar even gauw Chinees leren want dat is wel een hele barriere voor alles.

En ik wilde iedereen nog heel erg bedanken voor alle berichtjes, kadootjes en telefoontjes, doet goed!

PS. Suz, ik heb nog een point it gekocht, die ga ik wel nodig heben!

Weltrusten allemaal!
xx